Nie taki stres MAŁY, jak się wydaje − jak wspierać dziecko w radzeniu sobie ze stresem?

jak wspierać dziecko w radzeniu sobie ze stresem

Stres to naturalna reakcja, której doświadcza każdy z nas — również dzieci. Choć nie da się go całkowicie wyeliminować, możemy nauczyć się go rozumieć i łagodzić jego skutki. Sprawdź, jak rozpoznawać oznaki stresu u dzieci w różnym wieku i jak wspierać je w odzyskiwaniu równowagi emocjonalnej.

Z tego artykułu dowiesz się:

  • Czym jest stres i czy można całkowicie wyeliminować go z naszego życia,
  • Jak stres przejawia się u dzieci w różnym wieku oraz jakie mogą być jego przyczyny,
  • Czym są objawy psychosomatyczne i w jakiej postaci najczęściej przejawiają się w funkcjonowaniu dzieci,
  • Jak wspierać dziecko w radzeniu sobie ze stresem.

Słowo „stres” nikomu z nas nie jest obce. Nierzadko słyszymy, że ktoś „żyje w ciągłym stresie”, dzieciom radzimy, by „się nie stresowały”, a w międzyczasie sami próbujemy się „odstresować”. Co w takim razie kryje się za pojęciem „stres”? Obecnie jest on rozumiany jako interakcja między jednostką a otoczeniem i pojawia się wtedy, gdy uznajemy, że nie jesteśmy w stanie sprostać temu, co nas spotyka − wymagania sytuacji przewyższają nasze możliwości czy posiadane zasoby. Oznacza to, że nie samo wydarzenie, a nasza subiektywna ocena i interpretacja przyczyniają się do odczuwania napięcia. Nowa szkoła, dołączenie do nowej grupy czy nagła zmiana w planie lekcji − każda z tych sytuacji dla różnych osób będzie drobnostką lub prawdziwym wyzwaniem. Stres jest więc zjawiskiem naturalnym i stanowi nieodłączny element codzienności, który – mimo szczerych chęci – nie może zostać całkowicie wyeliminowany z naszego życia. Doświadcza go każdy z nas, także dzieci − warto więc przyjrzeć się bliżej temu, co dla dzieci może być źródłem stresu oraz jak przejawia się on na różnych etapach rozwoju.

0−3 rok życia

Do źródeł stresu, z którymi zmagają się najmłodsze dzieci, możemy zaliczyć m.in.: rozstanie z rodzicem, zmiany w otoczeniu (np. pojawienie się nowych osób), hałas i nagłe dźwięki, jak również głód, zmęczenie czy brak stałych rytuałów w ciągu dnia. Odczuwane napięcie może objawiać się w trudnościach w uspokajaniu się, wybuchach gniewu, nadmiernym płaczu, trudnościach ze snem czy w obszarze zabawy.  

3−7 rok życia

Stres u dzieci w tym wieku często objawia się w postaci: drażliwości, wybuchów gniewu, nadpobudliwości, płaczliwości, wycofania, trudności z zasypianiem czy trudności w obszarze nawiązywania relacji z innymi. Często mogą występować tzw. objawy psychosomatyczne, czyli dolegliwości fizyczne wywołane stresem, które nie mają podstaw medycznych, np. bóle brzucha, głowy. Możliwe jest również wystąpienie zachowań charakterystycznych dla młodszych dzieci (np. ssanie kciuka, moczenie nocne czy lęk przed rozstaniem z rodzicem).

7−12 rok życia

Do najczęstszych przyczyn odczuwanego stresu i napięcia u dzieci w tej grupie wiekowej można zaliczyć: wyzwania szkolne, trudności w nauce, konflikty rówieśnicze, wykluczenie z grupy czy trudności rodzinne. Stres może ujawniać się na poziomie somatycznym (m.in. ból brzucha, ból głowy, problemy ze snem, mdłości), emocjonalnym (m.in. płacz, drażliwość, lęk, niepokój, apatia), poznawczym (np. trudności w obszarze koncentracji, trudności z zapamiętywaniem i przypominaniem informacji, ucieczka w marzenia i fantazjowanie) czy behawioralnym (np. unikanie pójścia do szkoły, częstsze przebywanie w samotności, obgryzanie paznokci, wdawanie się w konflikty, nieprzestrzeganie zasad).

12−18 rok życia

Wśród głównych źródeł stresu możemy wymienić: osiągnięcia szkolne (w tym przygotowanie do egzaminów czy matury), trudności w relacjach z rówieśnikami, pojawiające się konflikty z rodzicami oraz poszukiwanie własnej tożsamości. Stres w tej grupie wiekowej może pojawiać się pod postacią m.in.: apatii, wybuchów gniewu, zmianach apetytu, zaburzeniach snu, bólu głowy, problemów skórnych, obniżonego poczucia własnej wartości, wycofania czy podejmowania zachowań ryzykownych (np. sięgania po substancje psychoaktywne).

Jak możemy wspierać dzieci w radzeniu sobie ze stresem?

Podstawą wsparcia dziecka w tym obszarze ponownie jest nazywanie i akceptowanie emocji dziecka − poczucie bliskości i bycia zrozumianym pomaga w regulacji odczuwanego napięcia oraz jest dla dziecka sygnałem, że nie jest ono w trudnych sytuacjach odosobnione. Istotne jest to, aby nie deprecjonować trudności, z jakimi zmagają się dzieci i uwzględniać to, że problemy, które mają są dla nich prawdziwe i poważne.

Na co dzień wspierające może być również tworzenie rutyny, dbanie o przewidywalność dnia czy wcześniejsze informowanie o ewentualnych zmianach − działania te sprzyjają poczuciu stabilności i bezpieczeństwa, skutecznie eliminując wiele potencjalnych źródeł stresu. Jako dorośli możemy modelować dzieciom konstruktywne strategie radzenia sobie w sytuacjach trudnych, których sami doświadczamy (np. podejmując aktywność fizyczną, dbając o sen i odżywianie, ograniczając korzystanie z urządzeń elektronicznych, rozmawiając z innymi czy pozostając w kontakcie z naturą).

Polecamy: 

Agnieszka Stążka-Gawrysiak „Self-regulation. Szkolne wyzwania”

Magdalena Kik „Jak zrozumieć swoje reakcje i odzyskać równowagę”

Stuart Shanker i Teresa Barker „Self-reg. Jak pomóc dziecku (i sobie) nie dać się stresowi i żyć pełnią możliwości”

Artykuł powstał m.in w oparciu o:

Cywińska, M. (2021, grudzień). Reakcje fizjologiczne i behawioralno-poznawcze dzieci w młodszym wieku szkolnym w sytuacjach stresowych. Forum Pedagogiczne, 11(2), 113–129. Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. 

Heszen-Niejodek, I., Ratajczak, Z. (2016). Psychologia stresu: korzystne i niekorzystne skutki stresu życiowego. Wydawnictwo Naukowe PWN.

Kik, M. (2025). Stres. Jak zrozumieć swoje reakcje i odzyskać równowagę. Wydawnictwo RM.

Polska Akcja Humanitarna. (2024). Stres u dzieci i młodzieży — jakie są objawy? Jak sobie z nim radzić? https://www.pah.org.pl/stres-u-dzieci-i-mlodziezy-jakie-sa-objawy-i-jak-sobie-z-nim-radzic/

Dlaczego złość też jest potrzebna? – czyli o rozwoju emocjonalnym dzieci

Emocje towarzyszą dzieciom od pierwszych dni życia, jednak rozumienie i umiejętność ich wyrażania rozwijają się stopniowo. Naturalne jest to, że młodsze dzieci mogą początkowo nie umieć nazwać przeżywanych emocji czy wyrazić ich w bezpieczny sposób – nabywanie tych umiejętności to dłuższy proces.